در این مراسم که با حضور مجید ملانوروزی مدیرکل مرکز تجسمی معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و خانواده این هنرمند همراه بود جمعی از هنرمندان عرصه چون عباس مشهدی‌زاده، بهزاد شیشه گران، مرتضی اسدی، ایرج اسکندری، کامران عدل، جمشید حقیقت‌شناس، کامران شیردل و علی فرامرزی، همچنین جمعی از شاگردان و دوست‌داران نیما پتگر نیز حاضر بودند.

مجید ملانوروزی در ابتدای این آیین طی سخنانی کوتاه خطاب به حاضرین گفت: آثار و نام و یاد نیمای عزیز همچون علی‌اصغر و جعفر پتگر از دیگر اعضای خانوادهٔ این هنرمند برای همیشه در جامعه هنری ایران به یادگارباقی خواهد ماند چرا که جامعه هنری ایران به این خانواده مدیون است.

امیر پوریا، منتقد سینمانیز در ادامه این مراسم با بیان اینکه سخن گفتن در شرایطی که پیکر این هنرمند در انتظار تدفین است برای او کار سختی است اظهار کرد: با وجود اینکه نیما دینی بزرگ بر من دارد، اما می‌دانم همواره کمتر از آنچه باید، توانسته‌ام نسبت به او ادای وظیفه کنم.

او در خصوص ویژگی‌های شخصیتی این هنرمند نیز گفت: نیما از نمونه‌های بسیار شاخص یک هنرمند بود و کاریزما و جذابیت شخصیت او حتی برای کسانی که با او آشنایی چندانی نداشتند قابل احساس بود و هر کسی حتی بدون اینکه گفت‌و‌گویی طولانی داشته با او باشد این جذابیت را احساس می‌کرد. او نمونه بارز فروتنی و بسیار باهوش بود اما هیچ وقت به هوشش تفاخر نمی‌کرد و آن را به نمایش نمی‌گذاشت.

عیسی جلالی، روانپزشک و از دوستان نزدیک نیما پتگردر بخش بعدی این مراسم اظهار کرد: برای شادی روح نیما شاید بهتر باشد پیش از هر چیز بعضی از خصوصیات خودمان که شاید موجب آزار ما و دیگران می‌شود را شناسایی کنیم و پس از آن نقاط ضعفمان را برطرف و نقاط قوتمان را تقویت کنیم.

او در پایان سخنانش با اشاره به اینکه نیما سکوت را خیلی دوست داشت، خاطرنشان کرد: او به پر از خالی بودن اهمیت می‌داد و هنوز هم می‌بینیم که آنهایی که به زیاد می‌پردازند، افراد هوشمندی نیستند.

دژار پتگر، فرزند نیما پتگر نیزدر با اشاره به پیراهن زردرنگی که بر تن داشت، گفت: پدرم رنگ زرد را خیلی دوست داشت و اگر کسی نخواهد برای مرگ نیما سیاه پوش شود، می‌تواند لباس زردرنگ به تن کند.

او در ادامه به دفترچه خاطرات پدرش که به تازگی پیدا کرده اشاره کرد و گفت: در دفتر خاطرات نیما هم طراحی، هم دستورالعمل آشپزی و هم جملاتی به زبان ایتالیایی می‌بینیم که البته من از این آخری چیز زیادی نمی‌فهمم.

او با اشاره به اینکه که پدرش بر صداقت بیرحمانه با خود تاکید داشت، اظهار کرد: در کشور ما وقتی از هنر صحبت می‌شود، با دو گروه برخورد می‌کنیم که یکی فقط به شادی و سرخوشی فکر می‌کنند و گروه دیگر هم ژست صادق هدایتی می‌گیرند و فکر می‌کنند اگر شادی را رد کنند زیبا‌تر است؛ در حالی‌که این‌ها در هنر ریشه ندارد. در نقاشی‌های نیما نه‌ زیاد غم هست و نه‌ چندان شادی. او معتقد بود که انسان تجربه می‌کند و رنج می‌کشد.

پتگر در پایان گفت: آرمان انسانیت و نیکی چیزهایی بودند که نیما را به شوق می‌آوردند.

فرشته یمینی شریف، همسر نیما پتگر نیز سخنان کوتاهش در این مراسم را تنها به تشکر از مجید ملانوروزی و مرکز تجسمی معاونت هنری برای برگزاری این مراسم و دوستان، هنرمندان و شاگردان این هنرمند به خاطر حضور در تشییع پیکر همسرش اختصاص داد.

در ادامه این مراسم نیز، حجت‌الاسلام محمود دعایی بر پیکر نیما پتگر نماز خواند و سپس این هنرمند برای خاکسپاری به قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) مشایعت شد.