زهره جناب: مدل لباس‌های ما چیزی نیست که خاص ایران باشد
به گزارش گالری آنلاین به نقل از هنرآنلاین ، زهره جناب که در چهارمین جشنواره مد و لباس فجر توانست در بخش طراحی لباس عموم برای دانشجو با اثری به نام خورشید رتبه سوم را کسب کند گفت: با وجود تحصیل در رشته مترجمی زبان روسی به دلیل علاقه‌ای که از کودکی به خیاطی داشتم در کلاس‌های آزاد موضوعاتی مانند متدهای خیاطی و ... را آموزش دیدم. ابتدا شروع به خیاطی برای خودم کردم و همه مجلات مرتبط با مد و لباس را می‌دیدم تا اطلاعات بیشتری کسب کنم. در کنار کار در سازمان انرژی اتمی و وزارت کشاورزی برای خودم مانتوهایی با طرح‌های جدید و خلاقانه می‌دوختم. اطرافیان از کارهایم استقبال کردند و با تشویق آنها تصمیم گرفتم به شکل رسمی به کار طراحی لباس مشغول شوم.
سال‌های قبل همه مانتوهای موجود در فروشگاه‌ها به رنگ تیره بود و مدل آنها هم تنوع نداشت ولی من دوست داشتم لباس‌هایم شاد باشند و ترکیب رنگ آنها تنوع داشته باشد. مانتوهای بیرون همه مناسب اداره بود و لباسی با رنگ شاد یا طرح متنوع که بتوان برای میهمانی از آن استفاده کرد وجود نداشت پس چاره‌ای نبود جز اینکه خودم لباس‌هایم را طراحی کنم. سعی می‌کنم کارهایم کلیشه‌ای نباشد و برای مشتری طبق سلیقه و سن و سال او لباس طراحی کنم.
مانتوهای مجلسی که در فروشگاه‌ها هست و روی آنها گل‌دوزی یا سنگ‌دوزی دارد مناسب خانم‌های مسن است و دختران جوان نمی‌توانند لباس رسمی و در عین حال زیبا و مناسب سن خود پیدا کنند. من ترجیح دادم کاری انجام دهم که جوان‌ها بپسندند و ضمن مدرن بودن، نشانه‌هایی هم از لباس‌های سنتی داشته باشد. برنامه آینده من این است که لباس‌های محلی ایران مانند لباس‌های ترکمن، بلوچ، پته کرمان و... را مدرن کنم و در کنار سایر لباس‌هایی که به شکل مدرن کار می‌کنم، کارهایی انجام دهم که جوان‌ها با لباس‌های سنتی هم آشنا شوند.
رنگ و بافت پارچه برای من اهمیت زیادی دارد و دوست دارم پارچه‌ای که استفاده می‌کنم بافت خاصی داشته باشد. برش‌های لباس هم خیلی مهم است و شخص باید در لباسی که می‌پوشد احساس راحتی داشته باشد و آن لباس به شخصیت‌اش نزدیک باشد. من سعی می‌کنم در کارهایم تنوع ایجاد کنم تا افراد با سنین مختلف بتوانند لباس موردپسند و سلیقه خود را در مجموعه کارها پیدا کنند. مانتویی که در اجتماع پوشیده می‌شود باید راحت باشد تا جوانان بتوانند فعال باشند و در کارهای روزانه خود سرعت عمل داشته باشند.
هنوز لباس ایرانی برای ما جا نیفتاده است چون بین سنت و مدرنیته مانده‌ایم. پارجه و بافت خاصی هم نداریم که نشانه هویت ما باشد پس باید روی صنعت نساجی کار شود. مثلا پارچه لباس تاجیک نشان دهنده هویت آن قوم است و کشورهای دیگری هستند که پارچه مخصوص به خود دارند، ولی ما اگر روی لباسمان نقش‌های سنتی نیاوریم ایرانی بودن آن مشخص نمی‌شود. پارچه‌های ما از هند و ترکیه می‌آیند و مدل مانتو و لباس‌های دیگرمان هم چیزی نیست که بتوانیم بگوییم خاص ما است، ولی به عنوان مثال اگر از پارچه ترمه استفاده کنیم در همه دنیا بیننده می‌فهمد که این لباس ایرانی است. اگر بتوانیم پارچه‌های سنتی را مدرن کنیم و با دوخت،طرح و شکل مناسب ارائه دهیم می‌توانیم لباس ملی خود را ارائه دهیم.
آنچه در مزون تولید می‌شود تنوع بیشتری داشته و محدودیت ندارد. ذهن و دست طراح بازتر است و می‌تواند خلاقیت خود را به راحتی پیاده کند. ولی تولیدی محدودیت هزینه و دستمزد دارد و پارچه گران را نمی‌توانند در کار خود استفاده کنند. همچنین در مزون کار شخصی‌دوزی انجام می‌شود و طیف مشتری مشخصی دارد که تیپ، سلیقه و توان مالی آنها مشخص است. به نظر من از وقتی مزون‌ها فعال شده‌اند تنوع این کار خیلی بیشتر شده و اصلا رنگ شهر عوض شده است.
با توجه به زیاد شدن مزون‌ها و فعالیت افراد مختلف در این زمینه فکر می‌کنم باید قوانینی وجود داشته باشد تا این کار شرایط مناسب‌تری پیدا کند. اگر بنیاد ملی مد و لباس فعال‌تر شود و همکاری بیشتری با طراحان لباس داشته باشد و امکانی فراهم کند تا طراحان بتوانند طرحشان را ثبت کنند، وضعیت از آشفتگی در می‌آید. به مرور زمان هم اگر این کار تثبیت شود کسی که بخواهد در طراحی لباس فعال بماند مجبور است رشد کند و طرح‌های جدیدی ارائه دهد وگرنه درجا می‌زند و از دور خارج می‌شود. هر کاری جای خود را به مرور زمان پیدا می‌کند، اما حمایت مردم و مسئولان مهم است.