بنی صدر که در سال ۱۹۷۶ در تهران به دنیا آمده، در سال ۱۹۸۸ به همراه خانواده اش از ایران مهاجرت کرد و آنها پس از ترکیه، در کالیفرنیای آمریکا اقامت گزیدند. او در سال ۲۰۰۰ به نیویورک مهاجرت کرد و تا به امروز در آنجا کار می کند.

علاقه او به هنر از کودکی شکل گرفت. بنی صدر در گفت و گو با بی بی فارسی می گوید: "از آن موقعی که یادم می آید کار هنری می کردم و وقتی به مدرسه هنری رفتم در مدیوم های مختلفی کار کردم و سرانجام نقاشی شد حرفه ام. نقاشی مدیومی است که بیشتر از بقیه با من ارتباط برقرار می کند و به من این امکان را می دهد که هر چه را می خواهم بگویم در رضایت بخش ترین شکل بیان کنم.

نقاشی های نمایشگاه تازه او در دو سال اخیر خلق شده اند و رنگ روغن‌اند. بزرگ ترین اثر او از لحاظ ابعاد در این نمایشگاه عرضه شده؛ با هفت متر طول.

این آثار عمدتاً ترکیبی از فیگوراتیو و آبستره هستند که در چشم اندازهای تخیلی شکل گرفته اند و با رنگ آمیزی های غالباً شاد و سرزنده، چشم مخاطب را به خود جلب می کنند. در این نقاشی ها از اسطوره تا تاریخ، از خدایان تا انسان، و از اتوموبیل تا زندگی روزمره را به شکلی انتزاعی می توان جست و جو کرد.

در عین حال حس درگیری و نبرد در آنها موج می زند. می توان غالب این آثار را به عنوان تمثیلی از نبرد خیر و شر فرض گرفت که در بستر آسمان/ زمین شکل می گیرند

با این حال مضمون این نقاشی ها می توانند به شکل های مختلف تاویل شوند و لزوماً مخاطب با یک مضمون مشخص روبرو نیست. شاید ایراد این آثار هم به همین نکته برمی گردد: ذهن نقاش روایتگر درگیری ای است که خود پاسخی برای آن ندارد. نداشتن پاسخ البته ایراد نیست، اما نحوه بیان آن گاه شکل مغشوشی به خود می گیرد و مخاطب را سردرگم می کند.

او معتقد است: "مردم از چیزی که نمی فهمند می ترسند اما هنرمند باید در فضای خالی گام بردارد- در فضای ناشناخته. فضای ناشناخته جایی است که ارزش کشف کردن را دارد."

شاید از این روست که ارتباط مضمونی خاصی بین نقاشی ها نمی توان یافت:"هر نقاشی این نمایشگاه خودش یک فصل است و در درون هر نقاشی داستانی هست در درون داستانی دیگر."

زمان و مکان مفهوم انتزاعی ای در کارهای او می یابند و تاریخ و اسطوره به معنای تلویحی در آنها وجود دارند. عنوان نمایشگاه تازه بنی صدر- که اولین نمایشگاهش در لندن محسوب می شود- "با هم" (At Once) است که عنوان نامعمولی به نظر می رسد.

خودش می گوید: "وقتی درباره کارهایم حرف می زنم، این لغت را بسیار به کار می گیرم. همیشه می خواهم که در آثارم همزمان چیزهای مختلفی وجود داشته باشد. دمدمی مزاجی و در عین حال همگرایی را دوست دارم. نوعی حس بی زمانی و بی مکانی به کارهایم می دهد که در هر زمان و مکانی می توانند وجود داشته باشند و نه فقط در یک زمان و مکان..."

تاثیرپذیری بنی صدر را می توان در آثار هنرمندان شناخته شده مختلفی جست و جو کرد؛ از واسیلی کاندینسکی تا گرهارد ریشتر. اما آشکارا بیشترین تاثیرپذیری او از میناتورهای ایرانی است.

خودش می گوید: "همیشه به نقاشی های مینیاتور ایرانی علاقه مند بودم و هستم؛ رنگ آمیزی و این که چطور فضا را به کار می گیرند. این که داستان های مختلفی دارند و این واقعیت که تخیل نقش بسیار مهمی در خلق آنها دارد."

تاثیر سینما و موسیقی و کتاب مصور را هم در برخی از آثار می توان جست و جو کرد اما خودش در بروشور نمایشگاه آثارش را به شدت مرتبط با صدا می خواند؛ صداهایی که از زمان کودکی و بمباران در زمان جنگ ایران و عراق برایش مهم شدند و او صدای بمب ها و موشک ها را نقاشی می کرد: "وقتی که کار روی یک نقاشی را شروع می کنم، همیشه بر اساس یک صدای درونی است. به محض این که قلم مو را به دست می گیرم صداها شروع می شوند و من نقاشی را بر اساس این صداها یی که می شنوم طرح ریزی می کنم. این قدرتی است که تمام نقاشی را هدایت می کند و کمک می کند که خلق کنم و همه چیز را در کنار هم قرار بدهم.